workshop – Pagina 3

In de trainingen provocatief coachen komt vrijwel altijd de opmerking: ‘ik heb moeite met confrontaties’ (aangaan/ inzetten).
Voor mij zit er een verschil tussen confronteren en provoceren: het laatste is namelijk nog een beetje meer dan confronteren en maakt de muziek in het spel.
Confronteren = spiegelen wat er is/ wat je ervaart/ hoe iemand overkomt’.
Provoceren = iemand in een lachspiegel laten kijken, een beeld uitwerken wat opkomt dat reeel kan zijn maar ook volkomen fictief, een stukje ‘imaginairy exposure’.
Wat je met beide acties wilt bereiken is dat de ander eens goed naar zichzelf kijkt.

Wat je met het 1e bereikt is een daadwerkelijke reflectie -> okee….wie moet er niet even slikken als je in de spiegel kijkt?;) –

Bij de provocatieve reflectie kan je voorbij de actualiteit gaan en kom je op een speelveld…..
‘Wat een absurd beeld! – hahaha, moet je mij zien! – nou ja, zo erg als je het er nu uit laat zien is het niet hoor! – ja zeg: nu zie ik het zelf’ enzovoort.
Het plezier van het spel opent letterlijk de ogen en daar kan iemand verder mee.

Dit weekend ga ik weer eens lekker improviseren (als deelnemer aan een theaterweekend).
Waarom maakt mij dit zo blij?
Omdat ik geen idee heb wat er gaat gebeuren en ik me –bij voorbaat- daar ernstig op verheug.
Dit is een manier van kijken die ik met velen deel, maar anderen niet echt kennen.

In mijn trainingen provocatief werken voor collegae stimuleer ik uitermate het improviserend en intuïtief werken.
Spelen met wat er is. Hier en nu. Doen zonder denken. Wat in de lucht hangt pakken.

Vaak krijg ik vragen als: “ wat doe je als… ” , “hoe weet je dat …. “, “Wat levert het op om….?”

Soms kan ik vanuit ervaring een antwoord geven en soms ook niet.
Soms geef ik een antwoord en vaker niet.
Want veel meer dan t antwoord is de vraag van belang.

Wat maakt dat je eerst moet weten wat iets oplevert voor je er aan begint?
Voor wie is dit zinvol? Voor de klant of voor jezelf?
Wat levert dat je op? En je klant?
Wat mis je/ laat je dan liggen?

Ik werk als trainer en coach omdat ik het een heerlijk vak vind.
Het is een spel van leiden en volgen. Er is een vraag en die onderzoeken we.
Spelenderwijs raak ik -en/of de klant- essentiele punten aan.
Door open te staan voor mogelijkheden (in plaats van me/ons daarvoor af te sluiten).
Er komt altijd iets –>maar kan jij meegaan met wat er is, wat een ander inbrengt, wat de omgeving bepaalt?
Of sta je het liefst zelf aan t roer? Vind je het moeilijk om jezelf over te geven aan wat er is – of juist niet is !- en daarin volgend te zijn?

Het is spannend: in het ongewisse zijn. Je houvast is het vertrouwen.
Vertrouwen in jezelf (ervaringen, kennis, vaardigheden, intenties, drijfveren) en in die van je klant (!)
Wat voor de klant zinvol is pikt hij of zij er namelijk zelf uit. Dit bepaal jij niet.
Durf door de angst/ het ongemak heen te gaan en vertrouw op wat er komt.
Het werkt, biedt ongekende mogelijkheden en geeft enorm veel ruimte, energie en plezier.

Improviseren: op het podium kan je de sterren van hemel spelen of plat op je plaat gaan….
In je werk als persoonlijk begeleider: gaan voor de vraag in plaats van het antwoord.