Categorie: workshop

Categorieën
Geen categorie humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Hee mug! ‘creativiteit zit in kleine dingen’.

Vanochtend deed ik mijn ogen open. Dat wil zeggen: ik deed 1 oog open.
Mijn linkeroog zat helemaal dicht, opgezwollen door een muggenbeet.
In de spiegel kijkend schrik: ‘ik zie er niet uit’!
En mijn eerste afspraak is een netwerkbijeenkomst…..
Allemaal nieuwe mensen aan wie ik mijn bedrijf voor mag stellen….

Er schieten gedachten door mijn hoofd: “zo kan ik me toch niet presenteren”, “wat kom ik raar over”,  “ga ik wel of niet?”
Ik voel me gefrustreerd. Hoe los ik dit op?
Een splitsecond later kan ik het omarmen.
Prima dit oog: dit is namelijk precies waar ik over ga en waar ik voor sta!
Los laten, zaken anders aanpakken, je eigen (ziens-)wijze onder de loep nemen, creatief omgaan met wat er op dit moment is….
Laat ik zelf dan eens anders naar dit gegeven kijken…. mmmm.

Dus ben ik mijn tafelpitch gestart vanuit dat dichte oog.
“Hallo, ik ben Ink en dit was een mug.”
“Hallo, ik ben Ink en links is mijn mister Hyde-kant.”
“Hallo, ik ben Ink en dit is afleidend.”
Haha, de overstap naar wat ik doe is naadloos gemaakt: ik geef trainingen en workshops in plezier.
En dat geeft energie en creativiteit.

Direct leuke gesprekken, een losse sfeer en de aandacht is gericht op wat ik doe.
Als afsluiting geef ik mijn visitekaartje, met daarbij voor iedereen een andere creativiteitstip.
Een kwestie van practice what you preach.*
Creativiteit zit in kleine dingen. maar kan een wereld van verschil maken.
Doordat je 1 andere stap zet ligt de hele weg voor je open 🙂

Bij creativiteit is een essentieel en wel eens weggeschoven onderdeel: de frustratie.
In dit filmpje wordt klip en klaar uitgelegd waarom juist die %35@#{&**!! van belang is. http://vimeo.com/38798735
Want: als de dingen goed gaan zoals je ze doet, waarom zou je dan iets veranderen?

Creativiteit ontstaat niet vanuit het niets.
Een voorwaarde voor creativiteit is :die frustratie, dat gemopper, die kriebel … om daadwerkelijk anders te gaan denken of doen.

Ik zie dat veel organisaties momenteel open staan voor het bevorderen van creativiteit.
Vanuit de context: hoe kunnen we anders omgaan met de middelen die we hebben.
Denk hierbij aan geld – formatieplaatsen – hoeveelheid werk.
Een noodzakelijke en goede ontwikkeling, want hiermee benut je eigen potentieel en creeer je meerwaarde binnen je eigen bedrijf.

Veranderingen zijn altijd spannend.
Zelfs gewenste veranderingen roepen spanning op, want dit vraagt energie en doet een beroep op andere -al dan niet aanwezige ?!- kwaliteiten.
Daarom zit er nogal wat weerstand op veranderen cq veranderd worden.
Ik wil mensen graag overtuigen: ‘ga ervoor, want de ontdekking alleen al is zo’n energyboost!’
Maar zelf ervaren is een veel betere motivator dan mij aanhoren.

Een voorbeeld: ik leer mensen in organisaties te improviseren .
http://www.improv.nu/producten/improviseren-spelen-met/inspelen-op-elkaar/
“Spelen” en daardoor nieuw ervaren verandert je kijk op zaken: zelfs op jarenlange samenwerking.
Plezier hebben geeft energie en stimuleert creativiteit.

Wil je jouw eigen creativiteit – of dat van jouw team, afdeling, organisatie- opkrikken?
Lachend leren? Op een prikkelend, positieve manier?

Je kunt me vragen voor verschillende workshops die in te zetten zijn als teambuilding, onderdeel van een vitaliteitsdag, energizer op een congres.
Zie de http://www.improv.nu/producten/plezier-de-ont-stress-factor/ voor trainingen en workshops met een hoge fun-factor.
Ik hoor graag van je!

* Saillaint detail: de eerste persoon die ik vanochtend sprak had een glazen oog…;) Hahaha.
Dat is ook het mooie van creativiteit: je verzint het niet.

Je vindt het. *

Categorieën
coachen humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Straaaaalen: heb plezier in falen.

Stralen kan je op 2 manieren. Schitteren. En Falen.
Vanuit improvisatietheater is je misschien de spelregel “Durf te falen” bekend.
Dat werkt geweldig op het podium: door het ‘gevaar’ op te zoeken ontstaan spanning, onverwachte mogelijkheden en spelplezier.

 

In de dagelijkse praktijk is dat iets dat velen verre van zich houden.
Nieuwe dingen, veranderingen zijn sowieso spannend, want onbekend.
“Life’s like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”.
Ja, leuk gezegd, maar ga daar maar eens -constructief – mee om.

 

Hierbij leven we in een afreken-cultuur, waar output-gestuurd gewerkt wordt en je door een mislukking op straat kunt komen te staan. Eng!
En wat te denken van de paradox: mislukking is not done enerzijds en tegelijkertijd moet je leren van je fouten. ???
Heeft er iemand geleerd te lopen zonder te vallen, een rijbewijs gehaald na/in de eerste les?
Bij fouten maken kijken we rationeel vooral naar wat je dan anders gaat/moet doen.
Dat maakt fouten maken uiteindelijk weer een succes.
Een perfecte manierom fouten maken weer naar resultaatgerichtheid te sturen en onder controle te krijgen.
Want controle hebben: dat vinden de meeste mensen fijn.

 

De ‘fout’ zelf: daar moet je niet te lang bij stil staan…. want…..??
Dat doet zeer, is eng (wat kan er nog meer gebeuren?) en beantwoordt niet aan het beeld dat je van jezelf hebt/ wilt hebben.

 

Wat jammer!
Laat ik nu weten dat juist het stilstaan bij mislukkingen ontzettend veel ruimte voor groei geeft. En plezier.
Ik gun daarom eenieder faalplezier.

 

Afgelopen dinsdag deed ik in een workshop de spel-oefening: 3-op-een-rij.
Zoals je begrijpt sta je met 3 op een rij. Je hebt geen oogcontact met elkaar, maar kijkt naar je ‘publiek.’
Je overlegt niet. De opdracht is : Zeg gelijktijdig “Hee” en til gelijktijdig je linkerbeen op.

 

In het eerste groepje zat iemand die bedacht: ‘ ik til mijn been in een bepaald ritme op, net zolang tot de anderen meedoen.
Ik stuur, zij volgen en dan lukt het.’ Nu waren die anderen echt niet dom en voegden zij zich al ras.
Resultaat gehaald en opdracht vervuld.
Maar hadden ze het in dit proces fijn gehad? Nou nee, niet echt.
En het publiek, hoe vonden zij dit om naar te kijken? Tja, doet niet zoveel. Is eigenlijk nogal saai.

 

Ik vul de opdracht aan met: “Laat het ontstaan. Geef je over aan het proces.”
Hierop ontstond een enorme spanning: alledrie stonden ze met ingehouden adem te wachten tot “het” zou gebeuren.
Zowel de ‘spelers’ als het publiek kregen het er benauwd van…

 

Na de volgende aansporing: “Probeer, doe maar iets en heb daar lol in” werd de impasse doorbroken.
Hier een arm, daar een been, “hee” voor/ door/ achter elkaar. Doen. Ervaren. Weg met die controle.
Hilariteit: zowel bij de spelers als bij het publiek. Hahaha: het gaat fout. Hahaha: ik doe het verkeerd.
Hahaha: het geeft helemaal niks. Hahaha….
Alledrie stonden ze te straaaalen.
En het moment van gelijktijdigheid werd net zo goed en binnen ongeveer dezelfde tijd bereikt! Opdracht met veel gelach volbracht.

 

Het behalen van het resultaat was daarmee geen hard werken, maar een vondst, een cadeautje van gedeelde actie en plezier.
In mijn ogen een waardevolle ontwikkeling/ ontdekking.

 

Wil jij zelf leren hoe het is om los te laten, te spelen in je werk en tegelijkertijd -meer dan-  je doel te bereiken?
Met je team of persoonlijk?

 

In trainingen, workshops  Inspelen op elkaar en bij persoonlijke ontwikkeling/coaching bied ik professionals speelruimte om hun vakmanschap te verdiepen.

 

Je bent van harte welkom.

Categorieën
humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

creatief met ….worden

Foutje Ink? Nee hoor: da’s heel bewust zo. Creatief met woorden is waar t om gaat en ‘creatief met …’ worden is de uitkomst 🙂

Soms stuit je per ongeluk op een goudmijntje.
Ik kan nogal eens woorden verhaspelen (wereldwoord trouwens).
Laatst wilde ik een bericht schrijven over een workshop waarin je op simpele wijze kennis maakt met een humoristische kijk op zaken.
Ik tiep lachdrempelig in plaats van laagdrempelig.
Zo mooi. Dat was namelijk precies waar het om ging! Slechts een paar letters anders, maar een groot verschil in betekenis.
Ik zie er direct de lol van in : het stimuleert mijn fantasie, associatief vermogen en creativimeit.
Je weet wel, ik ben zo’n meisje dat overal een spel in ziet.
Dat wat ziet in spelen. En daar graag op mag zinspelen. Krijg je al zin in spelen?

 

In mijn trainingen richt ik me op het vergroten van speelruimte. Dit doe ik op verschillende wijze.
In dit geval via taal.
Een paar voorbeelden waar dit meer gedaan wordt:
Iedereen kent wel het eenvoudige verschil wanneer je zegt dat je iets kunt of zegt dat je het een beetje kunt.
Zoiets simpels maakt wel een wereld van verschil. In ervaring en effect: in je mindset.

 

Bij NLP is linguisitiek als basis voor succesvolle veranderingsstrategien benut.
Verhalen, metaforen en positief geformuleerde doelen zijn dan het gereedschap waarmee je gedrag richt (middels taal).

 

Motiverende gespreksvoering richt zich (onder andere) op verandertaal.
Waarmee je af kunt stemmen op wat daadwerkelijk energie en beweging genereert.

 

Allemaal wetenschappelijk onderlegd en empirisch bewezen.
Dat is mijn kijk op het spelen met woorden/worden uiteraard niet.
Maar Hee: ergens moet je be…zinnen.

 

Marieke van Dam maakt speelregels. Dit zijn ‘regels die ontregelen’ en hun kracht ontlenen aan de eenvoudige wijzigingen die je daarmee inzet.
De recente ontmoeting met haar inspireerde mij tot de volgende kennismakings-oefening.
Stel je voor met je naam en functie. Alleen die functie heeft dit keer 1 letter anders dan normaal.
En daarop improviseer je een introductie.
Ikzelf ben bijvoorbeeld Drainer van beroep: ik kom in actie als er drainages zijn.
Verstoppingen waardoor de boel gaat gisten en stinken en waardoor mensen stagneren.
Letterlijk shit dus. Ik zorg dat de boel ontstopt raakt, dat je weer bewegingsvrijheid ervaart en verder kunt.

 

Gisteren zijn we met deze kennismakings-oefening een workshop gestart.
Na een aanvankelijke stilte (we lijken standaard en serieus te beginnen) ontstond verrassing (‘hee, het is net anders dan ik dacht’).
Vervolgens was er wat aarzeling (‘wat kan ik zeggen? weet ik wat te verzinnen?’) en daarna kwamen mensen met de meest prachtige vondsten.
Waarin belangrijke aspecten/waarden van hun werk helder verwoord werden.

 

Deze beroepen waren onder andere: aanwezig
– een therapiet
– een stake-coordinator Begeleidt jongeren tijdens hun opleiding, zorgt dat ze nergens in verstrikt raken.
Want dat hebt je wel eens met die lange ledematen van adolescenten (…)
– een perfrommelaar
– een crommunicatie-adviseur
en iemand met een eigen beklijf. Zij doet niet zo maar iets, maar richt zich op zaken die wezenlijk zijn en mensen tot op de ziel raken.
Schitterend!

 

Er komt energie vrij, mensen inspireren elkaar, er wordt gelachen, je kijkt net even iets anders naar anderen. En naar jezelf.
Voor jou in je werk: op welke wijze kan je net iets anders tegen zaken aankijken?
Door slechts 1 letter te veranderen en een geheel andere kijk op zaken te creeren?
Hoe zou het zijn als je met klanten over een profleem spreekt?
Wat voor een energie genereert een oprossing?
Hoe ziet een resulbaat er uit?
Dus: blijf jezelf  verwassen.
Kom spelen bij/ met Improv.

Categorieën
ja- zeggen trainen workshop

Wat leren is.

Ik bouw mijn eigen website.
En begeef me daarmee op persoonlijk onontgonnen gebied: zeg maar naar “een plek waar voornamelijk zwarte gaten zijn…”
Als ik denk aan wat ik te leren heb krijg ik het Spaans benauwd.
Alleen die termen al! Bij iedere term heb ik uitleg nodig.
De manier van denken … een heel ander straatje dan wat ik normaal doorloop….
Ook ben ik helemaal niet handig ‘met de computer’. (jahaa: ik ben echt wel 40+)
Kortom: waarom doe ik mezelf dit aan??

Hoe leren verloopt.
Het begon met een vaag besef,een ergenis (‘Ink, die oude website kan je niet bedienen zoals je wilt’) en vervolgens veel momenten waarbij ik tegen verschillende beperkingen opliep (van de website, mijn bedrijfsnaam, gedateerde producten en beschrijvingen).
Dat is wat me frustreerde, wat ik niet wilde. En dan komt vervolgens de vraag ‘wat wil ik dan wel?’
Dromen, denken…. met anderen praten, voorbeelden bekijken, mindmaps maken, schrijven en schrappen: tot ik een beeld voor ogen heb waar ik blij van word. Wat ik neer wil zetten, waarmee ik me kan verbinden.
Na het onderzoeksstadium kwam ik op de stap ‘actie’ : hoe pak ik dit aan? Wie gaat dit doen? Wat ben ik bereid te investeren?
Ik maak een keuze en beslis: zelf bij de bodem beginnen zodat ik begrijp waar ik mee werk en ook daadwerkelijk er mee aan de slag kan.
Voeten in de klei: op WordPress-cursus.
Bij de voorbereidende vragen van de juf zweet ik direct peentjes. “Ik moet er echt aan…”
Wil ik dit wel?

Ik doe wederom een rondje Creatiespiraal, even een stapje terug = had je dit al herkend? =
En ga vervolgens met 7#~<<;(  gezonde weerstand aan de slag.
Op de cursusdag zet ik al mijn welwillendheid , vermogen tot begrijpen en absorberen aan.
Het lukt! Tot net na de lunch… daarna gaat er nog maar weinig bij me in. Ik geef t even op en laat het los. Hard gewerkt.
En nu , weken nadien, ben ik bij ‘volharden’. En zijn er soms al sprankjes tevredenheid. Ik sla mezelf op de schouder.
En ploeg voort op het volgende stuk.
Het gaat goed komen. En dan ga ik heel tevreden zijn. En trots.
Op wat ik gepresteerd heb, om wat ik geleerd heb.

En die ervaring, dat effect : dat bied ik mijn cursisten nu ook….

Categorieën
coachen humor provocatief spelen met trainen workshop

Afdichten? Echt niet!

Train jezelf in toughness: want ….zachte heelmeesters maken stinkende wonden…
Hoe je iemand liefdevol de deur uitschopt.

Herken je dit? Je hebt een prima training neergezet – je hebt een bevredigend coachingsgesprek gehad. Voornemens uitgesproken, afspraken gemaakt.
Dan blijkt echter bij het volgende contactmoment dat je klant niet actief aan het werk is. Huh?
Hoe effectief is jouw benadering dan geweest?
Had je meer moeten motiveren misschien?
Of misschien heb je niets nagelaten, maar juist te veel gedaan.

De effectiviteit van losse eindjes.
Geef de klant iets om zijn tanden in te zetten.
Nee, geen huiswerkopdrachten, maar pak het provocatief aan en maak de klant link!
Daag hem of haar uit door het gesprek te beëindigen op een punt dat nog niet alles duidelijk is, wanneer de vragen leven, de emoties sterk aanwezig zijn, de gedachten tollen. Oftewel: laat de klant geprikkeld naar huis gaan.

“Ja hallo, dat is onprofessioneel hoor!”

Als trainer, coach, therapeut en wat dies meer zij heb je de verantwoordelijkheid om zorgvuldig met je klanten om te gaan.
Binnenskamers kan je van alles zeggen en doen, kunnen thema’s schuren, maar buitenskamers is alles weer geheeld en op de rit.
Voordat de coachee de deur uitgaat moet iemand (de coach?) alles op een rijtje gezet hebben.
Waarom eigenlijk?

De klant doet sterk een beroep op de helende factor van de hulpverlener: help me, regel het voor me, structureer het.
Want ik kan het niet (alleen). Oh, is dat zo? en wil je dat ook zo houden?
Hiernaast ligt de behoefte om iets af te ronden bij de coach vaak ten aanzien van het eigen functioneren:” zie je wel ik pak dit professioneel aan, er zit een doel – een lijn- een structuur in”.

Waar haalt een klant persoonlijke winst uit?     Met name uit het zelf anders omgaan met een situatie qua overtuiging en gedrag.
Wanneer onderneem je hierin actie? Als iets Echt Zeer doet…..

Het vraagt lef om iemand naar buiten te sturen (de Grote Boze Wereld in?) terwijl die persoon geraakt is.
In de war, geschrokken, verdrietig of juist boos!
Wat kan er dan allemaal gebeuren?

“ Ik heb jouw trap tegen mijn schenen omgezet in een trap onder mijn kont ”.
Ik heb een kennismakingsgesprek met coachingsklant met als insteek “assertiever optreden”.
Ik ben verbaasd als hij aangeeft dat hij 34 jaar is: hij oogt jong, weet niet zo goed wat hij wil: uit alles blijkt onvolwassenheid.
Ik maak hier provocerend een beeld van een blije jonge hond bij: een puppy die steeds maar tegen je op springt en “uit, uit” blaft terwijl hij je hele broek onderkwijlt.
Tijdens het gesprek moet de coachee hier erg om lachen: gniffelt dat hij inmiddels ook een fijn baasje heeft (vriendin) die goed voor hem zorgt en het geld binnenbrengt.
“Wat heb jij dat goed geregeld” roep ik enthousiast – we zitten op de goede weg- , “dan hoef je alleen maar af en toe je kop op haar been te leggen, wat te kwispelen en beide partijen zijn blij”.
“Mwah”, begint hij tegen te sputteren. “Ik ben wel meer dan dat hoor.”
Is hij al op puppycursus geweest?
Op een gegeven moment vindt hij het niet lachwekkend meer, hij weet geen raad met deze situatie.
We beëindigen het gesprek op een punt dat er allerlei gevoelens door zijn lijf zieden.
Uiteraard zeg ik bij de deur nog even fijntjes “ik laat je even uit..”

Ik stuur hem de coachingsafspraken toe met daarin bovengenoemde teksten.
De volgende bijeenkomst komt hij razend binnen en veegt me de pan uit.
“Dat hij zich zo niet laat behandelen, wie ik wel denk dat ik ben! Hij komt hier voor hulp en dan krijgt ie dit! Zo schiet het niet op.”

“Gaan we bijten?” vraag ik angstig.
Het is even stil, allerlei gedachten flitsen zichtbaar door zijn hoofd: het kwartje valt.
Hij grijnst weer: “ja inderdaad; ik laat mijn tanden zien. Pas maar op – ik laat me niet meer commanderen. Ik ben klaar met dat puppygedoe; je kunt nog heel wat meer van dit soort reacties van me verwachten!”

We zijn een stapje verder ten aanzien van zijn doel…

De boosheid over de ‘onafgeronde behandeling’ motiveerde deze klant –> dwong hem tot actie.

Het deed zeer: van ‘weten’ (ik stel me niet assertief op en daar moet ik iets aan doen) voelde hij het meer dan te verdragen was. De noodzaak om er iets aan te doen is groter dan ooit. Nu of …

Een andere klant zei eens treffend tegen me: “ik heb jouw trap tegen mijn schenen omgezet in een trap onder mijn kont”. Au – actie!