Categorieën
coachen humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Straaaaalen: heb plezier in falen.

Stralen kan je op 2 manieren. Schitteren. En Falen.
Vanuit improvisatietheater is je misschien de spelregel “Durf te falen” bekend.
Dat werkt geweldig op het podium: door het ‘gevaar’ op te zoeken ontstaan spanning, onverwachte mogelijkheden en spelplezier.

 

In de dagelijkse praktijk is dat iets dat velen verre van zich houden.
Nieuwe dingen, veranderingen zijn sowieso spannend, want onbekend.
“Life’s like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”.
Ja, leuk gezegd, maar ga daar maar eens -constructief – mee om.

 

Hierbij leven we in een afreken-cultuur, waar output-gestuurd gewerkt wordt en je door een mislukking op straat kunt komen te staan. Eng!
En wat te denken van de paradox: mislukking is not done enerzijds en tegelijkertijd moet je leren van je fouten. ???
Heeft er iemand geleerd te lopen zonder te vallen, een rijbewijs gehaald na/in de eerste les?
Bij fouten maken kijken we rationeel vooral naar wat je dan anders gaat/moet doen.
Dat maakt fouten maken uiteindelijk weer een succes.
Een perfecte manierom fouten maken weer naar resultaatgerichtheid te sturen en onder controle te krijgen.
Want controle hebben: dat vinden de meeste mensen fijn.

 

De ‘fout’ zelf: daar moet je niet te lang bij stil staan…. want…..??
Dat doet zeer, is eng (wat kan er nog meer gebeuren?) en beantwoordt niet aan het beeld dat je van jezelf hebt/ wilt hebben.

 

Wat jammer!
Laat ik nu weten dat juist het stilstaan bij mislukkingen ontzettend veel ruimte voor groei geeft. En plezier.
Ik gun daarom eenieder faalplezier.

 

Afgelopen dinsdag deed ik in een workshop de spel-oefening: 3-op-een-rij.
Zoals je begrijpt sta je met 3 op een rij. Je hebt geen oogcontact met elkaar, maar kijkt naar je ‘publiek.’
Je overlegt niet. De opdracht is : Zeg gelijktijdig “Hee” en til gelijktijdig je linkerbeen op.

 

In het eerste groepje zat iemand die bedacht: ‘ ik til mijn been in een bepaald ritme op, net zolang tot de anderen meedoen.
Ik stuur, zij volgen en dan lukt het.’ Nu waren die anderen echt niet dom en voegden zij zich al ras.
Resultaat gehaald en opdracht vervuld.
Maar hadden ze het in dit proces fijn gehad? Nou nee, niet echt.
En het publiek, hoe vonden zij dit om naar te kijken? Tja, doet niet zoveel. Is eigenlijk nogal saai.

 

Ik vul de opdracht aan met: “Laat het ontstaan. Geef je over aan het proces.”
Hierop ontstond een enorme spanning: alledrie stonden ze met ingehouden adem te wachten tot “het” zou gebeuren.
Zowel de ‘spelers’ als het publiek kregen het er benauwd van…

 

Na de volgende aansporing: “Probeer, doe maar iets en heb daar lol in” werd de impasse doorbroken.
Hier een arm, daar een been, “hee” voor/ door/ achter elkaar. Doen. Ervaren. Weg met die controle.
Hilariteit: zowel bij de spelers als bij het publiek. Hahaha: het gaat fout. Hahaha: ik doe het verkeerd.
Hahaha: het geeft helemaal niks. Hahaha….
Alledrie stonden ze te straaaalen.
En het moment van gelijktijdigheid werd net zo goed en binnen ongeveer dezelfde tijd bereikt! Opdracht met veel gelach volbracht.

 

Het behalen van het resultaat was daarmee geen hard werken, maar een vondst, een cadeautje van gedeelde actie en plezier.
In mijn ogen een waardevolle ontwikkeling/ ontdekking.

 

Wil jij zelf leren hoe het is om los te laten, te spelen in je werk en tegelijkertijd -meer dan-  je doel te bereiken?
Met je team of persoonlijk?

 

In trainingen, workshops  Inspelen op elkaar en bij persoonlijke ontwikkeling/coaching bied ik professionals speelruimte om hun vakmanschap te verdiepen.

 

Je bent van harte welkom.

Categorieën
ja- zeggen trainen workshop

Wat leren is.

Ik bouw mijn eigen website.
En begeef me daarmee op persoonlijk onontgonnen gebied: zeg maar naar “een plek waar voornamelijk zwarte gaten zijn…”
Als ik denk aan wat ik te leren heb krijg ik het Spaans benauwd.
Alleen die termen al! Bij iedere term heb ik uitleg nodig.
De manier van denken … een heel ander straatje dan wat ik normaal doorloop….
Ook ben ik helemaal niet handig ‘met de computer’. (jahaa: ik ben echt wel 40+)
Kortom: waarom doe ik mezelf dit aan??

Hoe leren verloopt.
Het begon met een vaag besef,een ergenis (‘Ink, die oude website kan je niet bedienen zoals je wilt’) en vervolgens veel momenten waarbij ik tegen verschillende beperkingen opliep (van de website, mijn bedrijfsnaam, gedateerde producten en beschrijvingen).
Dat is wat me frustreerde, wat ik niet wilde. En dan komt vervolgens de vraag ‘wat wil ik dan wel?’
Dromen, denken…. met anderen praten, voorbeelden bekijken, mindmaps maken, schrijven en schrappen: tot ik een beeld voor ogen heb waar ik blij van word. Wat ik neer wil zetten, waarmee ik me kan verbinden.
Na het onderzoeksstadium kwam ik op de stap ‘actie’ : hoe pak ik dit aan? Wie gaat dit doen? Wat ben ik bereid te investeren?
Ik maak een keuze en beslis: zelf bij de bodem beginnen zodat ik begrijp waar ik mee werk en ook daadwerkelijk er mee aan de slag kan.
Voeten in de klei: op WordPress-cursus.
Bij de voorbereidende vragen van de juf zweet ik direct peentjes. “Ik moet er echt aan…”
Wil ik dit wel?

Ik doe wederom een rondje Creatiespiraal, even een stapje terug = had je dit al herkend? =
En ga vervolgens met 7#~<<;(  gezonde weerstand aan de slag.
Op de cursusdag zet ik al mijn welwillendheid , vermogen tot begrijpen en absorberen aan.
Het lukt! Tot net na de lunch… daarna gaat er nog maar weinig bij me in. Ik geef t even op en laat het los. Hard gewerkt.
En nu , weken nadien, ben ik bij ‘volharden’. En zijn er soms al sprankjes tevredenheid. Ik sla mezelf op de schouder.
En ploeg voort op het volgende stuk.
Het gaat goed komen. En dan ga ik heel tevreden zijn. En trots.
Op wat ik gepresteerd heb, om wat ik geleerd heb.

En die ervaring, dat effect : dat bied ik mijn cursisten nu ook….

Categorieën
improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Improviseren: gaan voor de vraag in plaats van het antwoord.

Dit weekend ga ik weer eens lekker improviseren (als deelnemer aan een theaterweekend).
Waarom maakt mij dit zo blij?
Omdat ik geen idee heb wat er gaat gebeuren en ik me –bij voorbaat- daar ernstig op verheug.
Dit is een manier van kijken die ik met velen deel, maar anderen niet echt kennen.

In mijn trainingen provocatief werken voor collegae stimuleer ik uitermate het improviserend en intuïtief werken.
Spelen met wat er is. Hier en nu. Doen zonder denken. Wat in de lucht hangt pakken.

Vaak krijg ik vragen als: “ wat doe je als… ” , “hoe weet je dat …. “, “Wat levert het op om….?”

Soms kan ik vanuit ervaring een antwoord geven en soms ook niet.
Soms geef ik een antwoord en vaker niet.
Want veel meer dan t antwoord is de vraag van belang.

  • Wat maakt dat je eerst moet weten wat iets oplevert voor je er aan begint?
  • Voor wie is dit zinvol? Voor de klant of voor jezelf?
  • Wat levert dat je op? En je klant?
  • Wat mis je/ laat je dan liggen?

Ik werk als trainer en coach omdat ik het een heerlijk vak vind.
Het is een spel van leiden en volgen. Er is een vraag en die onderzoeken we.
Spelenderwijs raak ik -en/of de klant-  essentiele punten aan.
Door open te staan voor mogelijkheden (in plaats van me/ons daarvoor af te sluiten).
Er komt altijd iets –>maar  kan jij meegaan met wat er is, wat een ander inbrengt, wat de omgeving bepaalt?
Of sta je het liefst zelf aan t roer? Vind je het moeilijk om jezelf over te geven aan wat er is – of juist niet is !-  en daarin volgend te zijn?

Het is spannend: in het ongewisse zijn. Je houvast is het vertrouwen.
Vertrouwen in jezelf (ervaringen, kennis, vaardigheden, intenties, drijfveren) en in die van je klant (!)
Wat voor de klant zinvol is pikt hij of zij er namelijk zelf uit. Dit bepaal jij niet.

Durf door de angst/ het ongemak heen te gaan en vertrouw op wat er komt.
Het werkt, biedt ongekende mogelijkheden en geeft enorm veel ruimte, energie en plezier.

Improviseren: op het podium kan je de sterren van hemel spelen of plat op je plaat gaan….
In je werk als persoonlijk begeleider: gaan voor de vraag in plaats van het antwoord.