Categorieën
coachen humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Straaaaalen: heb plezier in falen.

Stralen kan je op 2 manieren. Schitteren. En Falen.
Vanuit improvisatietheater is je misschien de spelregel “Durf te falen” bekend.
Dat werkt geweldig op het podium: door het ‘gevaar’ op te zoeken ontstaan spanning, onverwachte mogelijkheden en spelplezier.

 

In de dagelijkse praktijk is dat iets dat velen verre van zich houden.
Nieuwe dingen, veranderingen zijn sowieso spannend, want onbekend.
“Life’s like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”.
Ja, leuk gezegd, maar ga daar maar eens -constructief – mee om.

 

Hierbij leven we in een afreken-cultuur, waar output-gestuurd gewerkt wordt en je door een mislukking op straat kunt komen te staan. Eng!
En wat te denken van de paradox: mislukking is not done enerzijds en tegelijkertijd moet je leren van je fouten. ???
Heeft er iemand geleerd te lopen zonder te vallen, een rijbewijs gehaald na/in de eerste les?
Bij fouten maken kijken we rationeel vooral naar wat je dan anders gaat/moet doen.
Dat maakt fouten maken uiteindelijk weer een succes.
Een perfecte manierom fouten maken weer naar resultaatgerichtheid te sturen en onder controle te krijgen.
Want controle hebben: dat vinden de meeste mensen fijn.

 

De ‘fout’ zelf: daar moet je niet te lang bij stil staan…. want…..??
Dat doet zeer, is eng (wat kan er nog meer gebeuren?) en beantwoordt niet aan het beeld dat je van jezelf hebt/ wilt hebben.

 

Wat jammer!
Laat ik nu weten dat juist het stilstaan bij mislukkingen ontzettend veel ruimte voor groei geeft. En plezier.
Ik gun daarom eenieder faalplezier.

 

Afgelopen dinsdag deed ik in een workshop de spel-oefening: 3-op-een-rij.
Zoals je begrijpt sta je met 3 op een rij. Je hebt geen oogcontact met elkaar, maar kijkt naar je ‘publiek.’
Je overlegt niet. De opdracht is : Zeg gelijktijdig “Hee” en til gelijktijdig je linkerbeen op.

 

In het eerste groepje zat iemand die bedacht: ‘ ik til mijn been in een bepaald ritme op, net zolang tot de anderen meedoen.
Ik stuur, zij volgen en dan lukt het.’ Nu waren die anderen echt niet dom en voegden zij zich al ras.
Resultaat gehaald en opdracht vervuld.
Maar hadden ze het in dit proces fijn gehad? Nou nee, niet echt.
En het publiek, hoe vonden zij dit om naar te kijken? Tja, doet niet zoveel. Is eigenlijk nogal saai.

 

Ik vul de opdracht aan met: “Laat het ontstaan. Geef je over aan het proces.”
Hierop ontstond een enorme spanning: alledrie stonden ze met ingehouden adem te wachten tot “het” zou gebeuren.
Zowel de ‘spelers’ als het publiek kregen het er benauwd van…

 

Na de volgende aansporing: “Probeer, doe maar iets en heb daar lol in” werd de impasse doorbroken.
Hier een arm, daar een been, “hee” voor/ door/ achter elkaar. Doen. Ervaren. Weg met die controle.
Hilariteit: zowel bij de spelers als bij het publiek. Hahaha: het gaat fout. Hahaha: ik doe het verkeerd.
Hahaha: het geeft helemaal niks. Hahaha….
Alledrie stonden ze te straaaalen.
En het moment van gelijktijdigheid werd net zo goed en binnen ongeveer dezelfde tijd bereikt! Opdracht met veel gelach volbracht.

 

Het behalen van het resultaat was daarmee geen hard werken, maar een vondst, een cadeautje van gedeelde actie en plezier.
In mijn ogen een waardevolle ontwikkeling/ ontdekking.

 

Wil jij zelf leren hoe het is om los te laten, te spelen in je werk en tegelijkertijd -meer dan-  je doel te bereiken?
Met je team of persoonlijk?

 

In trainingen, workshops  Inspelen op elkaar en bij persoonlijke ontwikkeling/coaching bied ik professionals speelruimte om hun vakmanschap te verdiepen.

 

Je bent van harte welkom.

Categorieën
coachen humor provocatief spelen met trainen workshop

Afdichten? Echt niet!

Train jezelf in toughness: want ….zachte heelmeesters maken stinkende wonden…
Hoe je iemand liefdevol de deur uitschopt.

Herken je dit? Je hebt een prima training neergezet – je hebt een bevredigend coachingsgesprek gehad. Voornemens uitgesproken, afspraken gemaakt.
Dan blijkt echter bij het volgende contactmoment dat je klant niet actief aan het werk is. Huh?
Hoe effectief is jouw benadering dan geweest?
Had je meer moeten motiveren misschien?
Of misschien heb je niets nagelaten, maar juist te veel gedaan.

De effectiviteit van losse eindjes.
Geef de klant iets om zijn tanden in te zetten.
Nee, geen huiswerkopdrachten, maar pak het provocatief aan en maak de klant link!
Daag hem of haar uit door het gesprek te beëindigen op een punt dat nog niet alles duidelijk is, wanneer de vragen leven, de emoties sterk aanwezig zijn, de gedachten tollen. Oftewel: laat de klant geprikkeld naar huis gaan.

“Ja hallo, dat is onprofessioneel hoor!”

Als trainer, coach, therapeut en wat dies meer zij heb je de verantwoordelijkheid om zorgvuldig met je klanten om te gaan.
Binnenskamers kan je van alles zeggen en doen, kunnen thema’s schuren, maar buitenskamers is alles weer geheeld en op de rit.
Voordat de coachee de deur uitgaat moet iemand (de coach?) alles op een rijtje gezet hebben.
Waarom eigenlijk?

De klant doet sterk een beroep op de helende factor van de hulpverlener: help me, regel het voor me, structureer het.
Want ik kan het niet (alleen). Oh, is dat zo? en wil je dat ook zo houden?
Hiernaast ligt de behoefte om iets af te ronden bij de coach vaak ten aanzien van het eigen functioneren:” zie je wel ik pak dit professioneel aan, er zit een doel – een lijn- een structuur in”.

Waar haalt een klant persoonlijke winst uit?     Met name uit het zelf anders omgaan met een situatie qua overtuiging en gedrag.
Wanneer onderneem je hierin actie? Als iets Echt Zeer doet…..

Het vraagt lef om iemand naar buiten te sturen (de Grote Boze Wereld in?) terwijl die persoon geraakt is.
In de war, geschrokken, verdrietig of juist boos!
Wat kan er dan allemaal gebeuren?

“ Ik heb jouw trap tegen mijn schenen omgezet in een trap onder mijn kont ”.
Ik heb een kennismakingsgesprek met coachingsklant met als insteek “assertiever optreden”.
Ik ben verbaasd als hij aangeeft dat hij 34 jaar is: hij oogt jong, weet niet zo goed wat hij wil: uit alles blijkt onvolwassenheid.
Ik maak hier provocerend een beeld van een blije jonge hond bij: een puppy die steeds maar tegen je op springt en “uit, uit” blaft terwijl hij je hele broek onderkwijlt.
Tijdens het gesprek moet de coachee hier erg om lachen: gniffelt dat hij inmiddels ook een fijn baasje heeft (vriendin) die goed voor hem zorgt en het geld binnenbrengt.
“Wat heb jij dat goed geregeld” roep ik enthousiast – we zitten op de goede weg- , “dan hoef je alleen maar af en toe je kop op haar been te leggen, wat te kwispelen en beide partijen zijn blij”.
“Mwah”, begint hij tegen te sputteren. “Ik ben wel meer dan dat hoor.”
Is hij al op puppycursus geweest?
Op een gegeven moment vindt hij het niet lachwekkend meer, hij weet geen raad met deze situatie.
We beëindigen het gesprek op een punt dat er allerlei gevoelens door zijn lijf zieden.
Uiteraard zeg ik bij de deur nog even fijntjes “ik laat je even uit..”

Ik stuur hem de coachingsafspraken toe met daarin bovengenoemde teksten.
De volgende bijeenkomst komt hij razend binnen en veegt me de pan uit.
“Dat hij zich zo niet laat behandelen, wie ik wel denk dat ik ben! Hij komt hier voor hulp en dan krijgt ie dit! Zo schiet het niet op.”

“Gaan we bijten?” vraag ik angstig.
Het is even stil, allerlei gedachten flitsen zichtbaar door zijn hoofd: het kwartje valt.
Hij grijnst weer: “ja inderdaad; ik laat mijn tanden zien. Pas maar op – ik laat me niet meer commanderen. Ik ben klaar met dat puppygedoe; je kunt nog heel wat meer van dit soort reacties van me verwachten!”

We zijn een stapje verder ten aanzien van zijn doel…

De boosheid over de ‘onafgeronde behandeling’ motiveerde deze klant –> dwong hem tot actie.

Het deed zeer: van ‘weten’ (ik stel me niet assertief op en daar moet ik iets aan doen) voelde hij het meer dan te verdragen was. De noodzaak om er iets aan te doen is groter dan ooit. Nu of …

Een andere klant zei eens treffend tegen me: “ik heb jouw trap tegen mijn schenen omgezet in een trap onder mijn kont”. Au – actie!

Categorieën
coachen humor provocatief spelen met trainen workshop

Confronteren versus provoceren.

In de trainingen provocatief coachen komt vrijwel altijd de opmerking: ‘ik heb moeite met confrontaties’ (aangaan/ inzetten).
Voor mij zit er een verschil tussen confronteren en provoceren: het laatste is namelijk nog een beetje meer dan confronteren en maakt de muziek in het spel.
Confronteren = spiegelen wat er is/ wat je ervaart/ hoe iemand overkomt’.
Provoceren = iemand in een lachspiegel laten kijken, een beeld uitwerken wat opkomt dat reeel kan zijn maar ook volkomen fictief, een stukje ‘imaginairy exposure’.
Wat je met beide acties wilt bereiken is dat de ander eens goed naar zichzelf kijkt.

Wat je met het 1e bereikt is een daadwerkelijke reflectie -> okee….wie moet er niet even slikken als je in de spiegel kijkt?;) –

Bij de provocatieve reflectie kan je voorbij de actualiteit gaan en kom je op een speelveld…..
‘Wat een absurd beeld! –  hahaha, moet je mij zien! – nou ja, zo erg als je het er nu uit laat zien is het niet hoor! – ja zeg: nu zie ik het zelf’ enzovoort.
Het plezier van het spel opent letterlijk de ogen en daar kan iemand verder mee.