Categorieën
coachen humor provocatief spelen met trainen workshop

Afdichten? Echt niet!

Train jezelf in toughness: want ….zachte heelmeesters maken stinkende wonden…
Hoe je iemand liefdevol de deur uitschopt.

Herken je dit? Je hebt een prima training neergezet – je hebt een bevredigend coachingsgesprek gehad. Voornemens uitgesproken, afspraken gemaakt.
Dan blijkt echter bij het volgende contactmoment dat je klant niet actief aan het werk is. Huh?
Hoe effectief is jouw benadering dan geweest?
Had je meer moeten motiveren misschien?
Of misschien heb je niets nagelaten, maar juist te veel gedaan.

De effectiviteit van losse eindjes.
Geef de klant iets om zijn tanden in te zetten.
Nee, geen huiswerkopdrachten, maar pak het provocatief aan en maak de klant link!
Daag hem of haar uit door het gesprek te beëindigen op een punt dat nog niet alles duidelijk is, wanneer de vragen leven, de emoties sterk aanwezig zijn, de gedachten tollen. Oftewel: laat de klant geprikkeld naar huis gaan.

“Ja hallo, dat is onprofessioneel hoor!”

Als trainer, coach, therapeut en wat dies meer zij heb je de verantwoordelijkheid om zorgvuldig met je klanten om te gaan.
Binnenskamers kan je van alles zeggen en doen, kunnen thema’s schuren, maar buitenskamers is alles weer geheeld en op de rit.
Voordat de coachee de deur uitgaat moet iemand (de coach?) alles op een rijtje gezet hebben.
Waarom eigenlijk?

De klant doet sterk een beroep op de helende factor van de hulpverlener: help me, regel het voor me, structureer het.
Want ik kan het niet (alleen). Oh, is dat zo? en wil je dat ook zo houden?
Hiernaast ligt de behoefte om iets af te ronden bij de coach vaak ten aanzien van het eigen functioneren:” zie je wel ik pak dit professioneel aan, er zit een doel – een lijn- een structuur in”.

Waar haalt een klant persoonlijke winst uit?     Met name uit het zelf anders omgaan met een situatie qua overtuiging en gedrag.
Wanneer onderneem je hierin actie? Als iets Echt Zeer doet…..

Het vraagt lef om iemand naar buiten te sturen (de Grote Boze Wereld in?) terwijl die persoon geraakt is.
In de war, geschrokken, verdrietig of juist boos!
Wat kan er dan allemaal gebeuren?

“ Ik heb jouw trap tegen mijn schenen omgezet in een trap onder mijn kont ”.
Ik heb een kennismakingsgesprek met coachingsklant met als insteek “assertiever optreden”.
Ik ben verbaasd als hij aangeeft dat hij 34 jaar is: hij oogt jong, weet niet zo goed wat hij wil: uit alles blijkt onvolwassenheid.
Ik maak hier provocerend een beeld van een blije jonge hond bij: een puppy die steeds maar tegen je op springt en “uit, uit” blaft terwijl hij je hele broek onderkwijlt.
Tijdens het gesprek moet de coachee hier erg om lachen: gniffelt dat hij inmiddels ook een fijn baasje heeft (vriendin) die goed voor hem zorgt en het geld binnenbrengt.
“Wat heb jij dat goed geregeld” roep ik enthousiast – we zitten op de goede weg- , “dan hoef je alleen maar af en toe je kop op haar been te leggen, wat te kwispelen en beide partijen zijn blij”.
“Mwah”, begint hij tegen te sputteren. “Ik ben wel meer dan dat hoor.”
Is hij al op puppycursus geweest?
Op een gegeven moment vindt hij het niet lachwekkend meer, hij weet geen raad met deze situatie.
We beëindigen het gesprek op een punt dat er allerlei gevoelens door zijn lijf zieden.
Uiteraard zeg ik bij de deur nog even fijntjes “ik laat je even uit..”

Ik stuur hem de coachingsafspraken toe met daarin bovengenoemde teksten.
De volgende bijeenkomst komt hij razend binnen en veegt me de pan uit.
“Dat hij zich zo niet laat behandelen, wie ik wel denk dat ik ben! Hij komt hier voor hulp en dan krijgt ie dit! Zo schiet het niet op.”

“Gaan we bijten?” vraag ik angstig.
Het is even stil, allerlei gedachten flitsen zichtbaar door zijn hoofd: het kwartje valt.
Hij grijnst weer: “ja inderdaad; ik laat mijn tanden zien. Pas maar op – ik laat me niet meer commanderen. Ik ben klaar met dat puppygedoe; je kunt nog heel wat meer van dit soort reacties van me verwachten!”

We zijn een stapje verder ten aanzien van zijn doel…

De boosheid over de ‘onafgeronde behandeling’ motiveerde deze klant –> dwong hem tot actie.

Het deed zeer: van ‘weten’ (ik stel me niet assertief op en daar moet ik iets aan doen) voelde hij het meer dan te verdragen was. De noodzaak om er iets aan te doen is groter dan ooit. Nu of …

Een andere klant zei eens treffend tegen me: “ik heb jouw trap tegen mijn schenen omgezet in een trap onder mijn kont”. Au – actie!