Categorie: improviseren

Categorieën
coachen improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Het maakt geen bal uit.

Is dit de goede bal?
Is dit de goede bal?

Welke je gooit
En wat je speelt.
Als je het spel maar aangaat als trainer/coach!

Deze week had ik een begeleidingsgesprek met een coach-in-opleiding.
Zij leert ten strengste eigen input te vermijden.
Want ‘het moet immers uit de klant zelf komen’.

Met dit laatste ben ik het eens: ik ben er om de klant zichzelf te laten versterken.

Dat je daarvoor als coach niets mag inbrengen vind ik totale onzin.
Waarom zou je dit niet doen?
Bang dat je de coachee… verwart -verrast – iets verkeerds in handen geeft – de controle uit handen neemt etc?
Allemaal angst voor en miskenning van de klant.

De klant bepaalt namelijk geheel zelf wat relevant is.
Dit geeft mij de vrijheid om alles in te brengen wat in me opkomt.
Verschillende ballen te gooien.
Associatief, rationeel, fysiek, verbaal.
Vanuit de wetenschap en het vertrouwen dat de klant op pakt wat voor hem/haar -goed- is.

Door wel iets in te brengen zet ik iemand op een spoor.
Een pad waar de ander zws niet was gekomen zonder deze ‘wegwijzer’.
Vanuit de ervaring ontstaat de lering.
En is het niet passend: ‘hee, zeg maar wat je wel … wilt/ ziet/ ervaart/ nodig hebt.’
Dat geeft ook duidelijkheid.

Ik voel me  dus geheel vrij de klant verschillende ballen toe te gooien.
Het maakt immers geen bal uit of het de goede is…..
Coach, play ball!

Blije ballen
Blije ballen

 

 

 

 

Even letterlijk een praktische toepassing hiervan.
 = Gooi de goede bal =
Kringoefening bij een training.
Doelen: Leer de namen kennen, laat fouten ontstaan, samen plezier hebben.
Je hebt 1 groene bal: deze gooi je naar een ander terwijl je jouw eigen naam noemt.
Je hebt 1 blauwe bal: deze gooi je naar een ander terwijl je diens naam noemt.

Heerlijk de verwarring en het plezier dat ontstaat.
En ja: de deelnemers leren hier ook van.

Wil je leren spelen? Spelend leren?
Op 10 september verzorgt Edwin van Koeverden de LAB-workshop ’the SMART of Impro’.

En vanaf 17 september kan je je lef, daadkracht en creativiteit verhogen met de Masterclass Provocatief begeleiden.

 

 

 

 

 

Categorieën
coachen Geen categorie improviseren ja- zeggen spelen met trainen

Luister eens tussen de regels door.

luisterend oor wvb-webdesign

Vanavond woonde ik een ‘buitengewone ledenvergadering’ bij.
Veel juridische discussie, financieel gepluis en puntenkommaasaanhalingstekens….
In het geheel viel mij 1 heldere stem op.
Iemand die telkens voor de ondertiteling zorgde.

Die niet – of niet direct – inhoudelijk antwoord gaf op een vraag, maar die op zoek ging naar de intentie: ‘waar gaat dit over?’
Oftewel wat wij in jargon noemen : ‘op zoek gaan naar de vraag achter de vraag’.
Bijvoorbeeld: “ik wil u vragen: wat zou u in onze plaats gedaan hebben? wat hebben wij voor u nagelaten te doen?”
Niet om te verdedigen dan wel te beschuldigen: daadwerkelijk willen weten wat er voor de ander ontbreekt.
Deze man ging in op het proces in plaats van de inhoud.
Waarmee het gesprek in een positieve stroom kwam.

Deze week ben ik aan het observeren en coach ik mensen ter plekke op gespreksvoering.
Ik ben aanwezig bij een gesprek dat moeizaam verloopt. Stroef, richting discussie.
Mijn coachee begint op een gegeven moment voor de 3e maal een zin met ‘maar’ en de ander begint te zuchten.
In de vooraf afgesproken time-out blijkt dat het de coachee zeker helder dat er ‘iets’ aan de hand was, maar wat? Geen idee.
Ik vraag haar:

  • hoe omschrijf je de sfeer van het gesprek?
  • hoe verhoud je je tot de ander?
  • waar ben je op gericht? en de ander?

Het wordt haar duidelijk dat ze over 2 verschillende dingen praten, met onduidelijke verwachtingen en -letterlijk- andere ’taal’.

  • wat ga je hiermee doen?

De coachee besluit te benoemen wat er volgens haar speelt. Feitelijk. Zonder oordeel. Aangeven wat zij ervaart. Nagaan of de ander dit herkent.

Ze hervat het gesprek en na een kleine aanloop waagt ze : ‘ik heb het idee dat we op 2 golflengtes zitten’.
De ander herkent dit direct. Had zich verbaasd over het gespreksverloop zonder te weten wat er speelde…
Er ontstaat toenadering – verheldering – begrip.
Het wordt hierna een prima gesprek.
Ze komen tot een heldere conclusie die door beiden gedragen wordt.

Dit is mijn werk als trainer/ coach: tussen de regels door luisteren. Ingaan op het proces: op dat wat bepalend is.
En anderen daar op alert op maken.

Merk je dat een gesprek vast loopt? Dat er ‘iets speelt’, maar je weet niet wat? 3 tips:
1. Schuif je stoel eens achteruit en bekijk het gesprek letterlijk vanuit een andere hoek.
2. Vraag je hardop af: “wat speelt hier?”
3. Ga na wat je ervaart en benoem dit.

En dan maar eens kijken wat er gebeurt….

 

Categorieën
humor improviseren ja- zeggen lachen spelen met workshop

Lachen terwijl het pijn doet.

“Ink laat je lachen om je leed” staat er in de aankondiging van mijn workshop.
Wow. Da’s heel wat. Zeker in deze setting.
De workshop heet “De kunst van het motoronderhoud”en ik verzorg deze voor ouders van een kind met autisme.
In het kader van een verwendag – www.verwendagouders.nl – worden deze vrouwen en mannen 1 hele dag in het zonnetje gezet.

Motoronderhoud plegen en daarmee jezelf centraal stellen: dat dit op zich al een hele kunst is blijkt wel tijdens de workshops:
– Mijn gebruikelijke opmerking ‘mobiel uit’ laat ik achterwege, want sommige ouders worden in 1 uur meerdere malen gesms-t door het thuisfront.
– Op mijn startvraag “hoe tank jij bij?” zegt een moeder fel : “Niet!”
Gelukkig mag ze hier nu toch zijn.
– En aan jezelf denken/ over jezelf praten is best lastig…   zeker als er over je kind zoveel te zeggen valt.

De aanhef van mijn workshop zegt verder:
“Hoe zorg je als ouder voor jezelf in de drukke en moeilijke situatie thuis?
Hoe ontspan je, hoe laad je op, wat houd je aan de gang?
Ink laat je lachen om je leed en helpt je om je speelruimte te vergroten”.

Als de vraag om ondersteuning van je kind enorm groot is en -bijvoorbeeld- ieder woord afgewogen moet worden, is er niet zoveel speelruimte.
Daar kan je het behoorlijk benauwd van krijgen.

In het uurtje dat ik heb ga ik dus eerst letterlijk beginnen met: ademhalen.
Want dat vergeten de ouders bijna, om ook –echt- op adem te komen.

Ik haal het vliegtuig-voorbeeld aan.
Daar staat standaard: “in geval van zuurstoftekort eerst uw eigen masker opzetten en daarna uw kind helpen”.
Een aantal ouders kijkt alsof ze het in Keulen horen donderen.

Diep zuchten en in je lijf zakken. Dat hoofd maakt overuren en gaat hier uit!
We gaan lekker bewegen en zeggen: “HAHAHA”.
Voor sommigen een boer-met-kiespijn HAHAHA.
We doen ‘gekke oefeningen’. Oefenen = “Fake it till you make it.”
Dat werkt.  Het werkt ook nu weer.
Van ‘doen-alsof ‘ …… naar -> ‘….. voelen dat.’
He. Zucht. Tranen van het lachen. Tranen. Lachen. He. Zucht. “Goed – heel goed – jee!” Laughing Out Loud.

Aan het eind van de workshop vraag ik nogmaals: “wat ga je doen om jezelf op te laden?”
Dat varieert:
“ tijd voor mezelf claimen”
“ mijn motor weer van stal halen”
“ yoga”
“ eerst diep ademhalen voor ik iets doe of zeg”
“ vanavond tegen mijn kinderen vertellen wat ik hier gedaan heb en met hen nep-lachen: eens kijken hoe dat werkt”
“ tegen mijn partner/mezelf zeggen dat ik ook de behoefte mag hebben om op te laden”
“ die ene lijst met ‘500-punten-om-een-ander-te-irriteren’ in de kamer hangen”…-> de gedachte hieraan maakt deze moeder spontaan aan het lachen 😉

Lachen lost geen problemen op. Ook als het pijn doet kan en mag je lachen.
Lachen is heerlijk.
Lachen haalt de knopen uit je lijf en je hoofd. Lachen geeft plezier, energie en verbondenheid. Lachen geeft speelruimte.

Lachtipje: zet een foto met een lachend persoon binnen handbereik. Zien lachen doet lachen.

Om te lachen? In de speeltuin…

Categorieën
Geen categorie humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Hee mug! ‘creativiteit zit in kleine dingen’.

Vanochtend deed ik mijn ogen open. Dat wil zeggen: ik deed 1 oog open.
Mijn linkeroog zat helemaal dicht, opgezwollen door een muggenbeet.
In de spiegel kijkend schrik: ‘ik zie er niet uit’!
En mijn eerste afspraak is een netwerkbijeenkomst…..
Allemaal nieuwe mensen aan wie ik mijn bedrijf voor mag stellen….

Er schieten gedachten door mijn hoofd: “zo kan ik me toch niet presenteren”, “wat kom ik raar over”,  “ga ik wel of niet?”
Ik voel me gefrustreerd. Hoe los ik dit op?
Een splitsecond later kan ik het omarmen.
Prima dit oog: dit is namelijk precies waar ik over ga en waar ik voor sta!
Los laten, zaken anders aanpakken, je eigen (ziens-)wijze onder de loep nemen, creatief omgaan met wat er op dit moment is….
Laat ik zelf dan eens anders naar dit gegeven kijken…. mmmm.

Dus ben ik mijn tafelpitch gestart vanuit dat dichte oog.
“Hallo, ik ben Ink en dit was een mug.”
“Hallo, ik ben Ink en links is mijn mister Hyde-kant.”
“Hallo, ik ben Ink en dit is afleidend.”
Haha, de overstap naar wat ik doe is naadloos gemaakt: ik geef trainingen en workshops in plezier.
En dat geeft energie en creativiteit.

Direct leuke gesprekken, een losse sfeer en de aandacht is gericht op wat ik doe.
Als afsluiting geef ik mijn visitekaartje, met daarbij voor iedereen een andere creativiteitstip.
Een kwestie van practice what you preach.*
Creativiteit zit in kleine dingen. maar kan een wereld van verschil maken.
Doordat je 1 andere stap zet ligt de hele weg voor je open 🙂

Bij creativiteit is een essentieel en wel eens weggeschoven onderdeel: de frustratie.
In dit filmpje wordt klip en klaar uitgelegd waarom juist die %35@#{&**!! van belang is. http://vimeo.com/38798735
Want: als de dingen goed gaan zoals je ze doet, waarom zou je dan iets veranderen?

Creativiteit ontstaat niet vanuit het niets.
Een voorwaarde voor creativiteit is :die frustratie, dat gemopper, die kriebel … om daadwerkelijk anders te gaan denken of doen.

Ik zie dat veel organisaties momenteel open staan voor het bevorderen van creativiteit.
Vanuit de context: hoe kunnen we anders omgaan met de middelen die we hebben.
Denk hierbij aan geld – formatieplaatsen – hoeveelheid werk.
Een noodzakelijke en goede ontwikkeling, want hiermee benut je eigen potentieel en creeer je meerwaarde binnen je eigen bedrijf.

Veranderingen zijn altijd spannend.
Zelfs gewenste veranderingen roepen spanning op, want dit vraagt energie en doet een beroep op andere -al dan niet aanwezige ?!- kwaliteiten.
Daarom zit er nogal wat weerstand op veranderen cq veranderd worden.
Ik wil mensen graag overtuigen: ‘ga ervoor, want de ontdekking alleen al is zo’n energyboost!’
Maar zelf ervaren is een veel betere motivator dan mij aanhoren.

Een voorbeeld: ik leer mensen in organisaties te improviseren .
http://www.improv.nu/producten/improviseren-spelen-met/inspelen-op-elkaar/
“Spelen” en daardoor nieuw ervaren verandert je kijk op zaken: zelfs op jarenlange samenwerking.
Plezier hebben geeft energie en stimuleert creativiteit.

Wil je jouw eigen creativiteit – of dat van jouw team, afdeling, organisatie- opkrikken?
Lachend leren? Op een prikkelend, positieve manier?

Je kunt me vragen voor verschillende workshops die in te zetten zijn als teambuilding, onderdeel van een vitaliteitsdag, energizer op een congres.
Zie de http://www.improv.nu/producten/plezier-de-ont-stress-factor/ voor trainingen en workshops met een hoge fun-factor.
Ik hoor graag van je!

* Saillaint detail: de eerste persoon die ik vanochtend sprak had een glazen oog…;) Hahaha.
Dat is ook het mooie van creativiteit: je verzint het niet.

Je vindt het. *

Categorieën
coachen humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Straaaaalen: heb plezier in falen.

Stralen kan je op 2 manieren. Schitteren. En Falen.
Vanuit improvisatietheater is je misschien de spelregel “Durf te falen” bekend.
Dat werkt geweldig op het podium: door het ‘gevaar’ op te zoeken ontstaan spanning, onverwachte mogelijkheden en spelplezier.

 

In de dagelijkse praktijk is dat iets dat velen verre van zich houden.
Nieuwe dingen, veranderingen zijn sowieso spannend, want onbekend.
“Life’s like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”.
Ja, leuk gezegd, maar ga daar maar eens -constructief – mee om.

 

Hierbij leven we in een afreken-cultuur, waar output-gestuurd gewerkt wordt en je door een mislukking op straat kunt komen te staan. Eng!
En wat te denken van de paradox: mislukking is not done enerzijds en tegelijkertijd moet je leren van je fouten. ???
Heeft er iemand geleerd te lopen zonder te vallen, een rijbewijs gehaald na/in de eerste les?
Bij fouten maken kijken we rationeel vooral naar wat je dan anders gaat/moet doen.
Dat maakt fouten maken uiteindelijk weer een succes.
Een perfecte manierom fouten maken weer naar resultaatgerichtheid te sturen en onder controle te krijgen.
Want controle hebben: dat vinden de meeste mensen fijn.

 

De ‘fout’ zelf: daar moet je niet te lang bij stil staan…. want…..??
Dat doet zeer, is eng (wat kan er nog meer gebeuren?) en beantwoordt niet aan het beeld dat je van jezelf hebt/ wilt hebben.

 

Wat jammer!
Laat ik nu weten dat juist het stilstaan bij mislukkingen ontzettend veel ruimte voor groei geeft. En plezier.
Ik gun daarom eenieder faalplezier.

 

Afgelopen dinsdag deed ik in een workshop de spel-oefening: 3-op-een-rij.
Zoals je begrijpt sta je met 3 op een rij. Je hebt geen oogcontact met elkaar, maar kijkt naar je ‘publiek.’
Je overlegt niet. De opdracht is : Zeg gelijktijdig “Hee” en til gelijktijdig je linkerbeen op.

 

In het eerste groepje zat iemand die bedacht: ‘ ik til mijn been in een bepaald ritme op, net zolang tot de anderen meedoen.
Ik stuur, zij volgen en dan lukt het.’ Nu waren die anderen echt niet dom en voegden zij zich al ras.
Resultaat gehaald en opdracht vervuld.
Maar hadden ze het in dit proces fijn gehad? Nou nee, niet echt.
En het publiek, hoe vonden zij dit om naar te kijken? Tja, doet niet zoveel. Is eigenlijk nogal saai.

 

Ik vul de opdracht aan met: “Laat het ontstaan. Geef je over aan het proces.”
Hierop ontstond een enorme spanning: alledrie stonden ze met ingehouden adem te wachten tot “het” zou gebeuren.
Zowel de ‘spelers’ als het publiek kregen het er benauwd van…

 

Na de volgende aansporing: “Probeer, doe maar iets en heb daar lol in” werd de impasse doorbroken.
Hier een arm, daar een been, “hee” voor/ door/ achter elkaar. Doen. Ervaren. Weg met die controle.
Hilariteit: zowel bij de spelers als bij het publiek. Hahaha: het gaat fout. Hahaha: ik doe het verkeerd.
Hahaha: het geeft helemaal niks. Hahaha….
Alledrie stonden ze te straaaalen.
En het moment van gelijktijdigheid werd net zo goed en binnen ongeveer dezelfde tijd bereikt! Opdracht met veel gelach volbracht.

 

Het behalen van het resultaat was daarmee geen hard werken, maar een vondst, een cadeautje van gedeelde actie en plezier.
In mijn ogen een waardevolle ontwikkeling/ ontdekking.

 

Wil jij zelf leren hoe het is om los te laten, te spelen in je werk en tegelijkertijd -meer dan-  je doel te bereiken?
Met je team of persoonlijk?

 

In trainingen, workshops  Inspelen op elkaar en bij persoonlijke ontwikkeling/coaching bied ik professionals speelruimte om hun vakmanschap te verdiepen.

 

Je bent van harte welkom.