Categorieën
coachen ja- zeggen

Kiezen voor moed.

Kan ik dit? Een gesprek begeleiden tussen 2 collega’s die in een geëscaleerd conflict zitten?
Een kant van mij zegt : “Natuurlijk kan je dat. Bevragen, duiden, vertalen, erkennen en verkennen is jouw vak. Dit is enkel een andere vorm”. Kant 2 zegt: “Daar moet je eigenlijk mediator voor zijn (dat ben ik niet). Dit is een crisis die jij –Ink- wel goed moet begeleiden, want anders maak je het erger”. Kant 1 en 2 bestoken elkaar met argumenten.

Ik zit in een innerlijke dialoog voordat ik de bewuste collega’s met elkaar in gesprek laat gaan.
Dat ik ervoor kies om het gesprek wel aan te gaan betekent dat kant 1, ‘de moedige’, wint boven kant 2 ,‘de angstige’.
Ik wil de collega’s met elkaar in dialoog brengen, omdat a. ik denk dat er nu iets moet gebeuren, b. hiervoor gevraagd wordt door een leidinggevende die het ook even niet meer weet en c. nieuwsgierig ben naar wat er nu speelt.

In conflictsituaties is moed essentieel. Moed balanceert voor mij tussen kwetsbaarheid en lef: jezelf laten zien, laten raken terwijl je ook gaat staan voor wat voor jou van belang is.

De laatste Dag van de coach ging geheel over Moed. @Tica Peeman (Vis trainingen) gebruikt hierbij de cirkel van 8.
Zit je in een DIP of ga je voor de KIK? 
Vanuit de beschrijving van de leidinggevende herken ik het ‘ondergedrag’ van betreffende collega’s.
Mijn doel voor het gesprek is om hen te stimuleren om in de bovenste cirkel te gaan staan.

Beide collega’s in dit conflict vertonen sowieso grote moed door in gesprek te gaan.
Ze erkennen de crisis, vinden het heel naar dat ze hierin terecht zijn gekomen en willen er iets aan doen.
Ik complimenteer hen hiervoor en uit mijn vertrouwen dat dit gesprek de eerste stap is waardoor ze samen uit de ongewenste situatie komen.

Vanuit mijn eigen behoefte aan controle wil ik starten met een structuur: als eerste vraag ik welk resultaat eenieder hoopt te behalen met dit 3-gesprek.
Collega A benoemt kort iets en licht direct toe wat er volgens haar aan de hand is. Ik onderbreek , want wil van collega B eerst diens doel horen.
Collega A zegt: “Als ik hier mijn verhaal niet kan doen weet ik niet of ik hier wel wil zijn”.
Okee… ik schrik even van de boosheid die hier uit spreekt, heroverweeg en beweeg mee. Ik erken deze behoefte en laat verdere ‘regelgeving’ na (waaronder de afspraak ‘laat elkaar uitspreken’*)

Wat zijn deze collega’s moedig als ze in dit gesprek:
– zichzelf laten zien en horen
– de regie aan een ander, mij, een onbekende, geven
– erkennen dat je iemand met jouw gedrag, onbewust en ongewild, kwetst
– erkennen dat je iets niet weet/ foutief zag / er moe van bent om…
– zien dat de ander wel degelijk een positieve intentie heeft
– benoemen wat je waardeert in/ van de ander
– verantwoordelijkheid nemen voor het probleem, het proces en de oplossing

Mijn taken in deze zijn vooral gespreksmatige actie (het aloude LSD en veel erkennen, bevestigen, uitnodigen) en procesgericht interveniëren.
Ik wijs er op als een oude koe opgerakeld wordt, een veroordeling klinkt of iets niet (h)erkend wordt.
Hierbij geef ik de dames ook ‘een kontje’: “Allez hop, naar de bovenkant van de cirkel”.

Mijn eigen moed schiet even in mijn schoenen als de een heel boos is en de ander in tranen, en ze beiden vervolgens verwachtingsvol naar mij kijken. Oei: de bal wordt naar mij gespeeld.
Ik zeg hardop: “Zo, dit vind ik spannend. Wat nu te doen?”
Dit wordt opgepakt als ‘dit gebeurt vaak tussen ons en dan weet ik het niet ook meer’. Waarna het gesprek daarover verder kan. De collega’s nemen de verantwoordelijkheid.

Ze zijn goed aan het werk. Er komt , op een soms pijnlijk duidelijke manier, openheid.
In het vuur van het gesprek roept collega B op een gegeven moment: “Nu onderbreek je me weer: dat doe je vaker. Ik kan zo niet uitpraten”.
Oh ja… (* dat was die vooraf bedachte maar niet afgesproken regel. Die nu effectiever wordt neergezet, want de opmerking komt uit directe ervaring en van de collega i.p.v. de gespreksleider).

Op een gegeven moment vraag ik naar ideeën en kunnen beiden aangeven wat ze voor zichzelf als andere mogelijkheid zien.
De collega’s maken een aantal praktische afspraken en geven aan na een maand te evalueren. Als het nodig is vragen ze mij er weer bij, maar momenteel hebben ze het vertrouwen dat ze het zelf kunnen. Daar zijn we alledrie content mee. Het geeft een KIK.

En nu komt het hier op mijn moed aan. De workshop die ik bij Tica Peeman op de Dag van de coach volgde was ‘lef om te ondernemen’. Dat heb ik zelden. Dat durf ik hier te zeggen. Ik ben nogal lui en ik ben geneigd me wat bescheiden op te stellen.
Ik weet dat ik een uitstekende trainer en coach ben. Maar ik vind het lastig om mezelf te profileren, te promoten.
Zoals Tica aangeeft heb ik de belemmerende overtuiging dat “mensen vanzelf wel naar me toekomen als ik heel goed ben in mijn vak”. Dit is gelukkig ten dele waar (zie voorbeeld), maar daarmee wordt mijn agenda niet vanzelf gevuld.
Hoe weten ,andere, organisaties dat ze mij ook voor dit soort procesbegeleiding kunnen vragen? Ik moet me meer laten zien op social media.

Ik schrijf mijn moed bij elkaar, en zie hier dit blog.

En jij: hoe ben jij moedig als professional? Welke belemmering moet je daarbij overwinnen? 
Ik hoor het graag.

Ink van der Horst begeleidt met veel plezier mens en organisatie bij veranderingsprocessen: als trainer, coach of procesbegeleider. www.improv.nu.

 

 

Categorieën
coachen improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Het maakt geen bal uit.

Is dit de goede bal?
Is dit de goede bal?

Welke je gooit
En wat je speelt.
Als je het spel maar aangaat als trainer/coach!

Deze week had ik een begeleidingsgesprek met een coach-in-opleiding.
Zij leert ten strengste eigen input te vermijden.
Want ‘het moet immers uit de klant zelf komen’.

Met dit laatste ben ik het eens: ik ben er om de klant zichzelf te laten versterken.

Dat je daarvoor als coach niets mag inbrengen vind ik totale onzin.
Waarom zou je dit niet doen?
Bang dat je de coachee… verwart -verrast – iets verkeerds in handen geeft – de controle uit handen neemt etc?
Allemaal angst voor en miskenning van de klant.

De klant bepaalt namelijk geheel zelf wat relevant is.
Dit geeft mij de vrijheid om alles in te brengen wat in me opkomt.
Verschillende ballen te gooien.
Associatief, rationeel, fysiek, verbaal.
Vanuit de wetenschap en het vertrouwen dat de klant op pakt wat voor hem/haar -goed- is.

Door wel iets in te brengen zet ik iemand op een spoor.
Een pad waar de ander zws niet was gekomen zonder deze ‘wegwijzer’.
Vanuit de ervaring ontstaat de lering.
En is het niet passend: ‘hee, zeg maar wat je wel … wilt/ ziet/ ervaart/ nodig hebt.’
Dat geeft ook duidelijkheid.

Ik voel me  dus geheel vrij de klant verschillende ballen toe te gooien.
Het maakt immers geen bal uit of het de goede is…..
Coach, play ball!

Blije ballen
Blije ballen

 

 

 

 

Even letterlijk een praktische toepassing hiervan.
 = Gooi de goede bal =

Kringoefening bij een training.
Doelen: Leer de namen kennen, laat fouten ontstaan, samen plezier hebben.
Je hebt 1 groene bal: deze gooi je naar een ander terwijl je jouw eigen naam noemt.
Je hebt 1 blauwe bal: deze gooi je naar een ander terwijl je diens naam noemt.

Heerlijk de verwarring en het plezier dat ontstaat.
En ja: de deelnemers leren hier ook van.

Wil je leren spelen? Spelend leren?
Op 10 september verzorgt Edwin van Koeverden de LAB-workshop ’the SMART of Impro’.

En vanaf 17 september kan je je lef, daadkracht en creativiteit verhogen met de Masterclass Provocatief begeleiden.

 

 

 

 

 

Categorieën
coachen humor lachen spelen met trainen workshop

Kijk jij met plezier in de spiegel?

Lach-spiegelen met Improv.nu
Lach-spiegelen met Improv.nu

 Of word je daar niet echt blij van?

Ik vind een spiegel nogal confronterend. Was net aan t skypen, zag mezelf dus in beeld.
Dan ben ik toch geneigd om -te proberen- die wallen weg te vegen.
Maar ja…. dit is het. Dit ben ik. Of ik dat nou leuk vind of niet.

Als trainer ben je continu aan het spiegelen.
Ben jij de spiegel. Daarmee sta je dus ‘aan de veilige kant’.

Door een spiegel omhoog te houden kan je jezelf prima verbergen, nietwaar?

Ik geloof in oprechte ontmoetingen van mensen: oog-in-oog, van hart-tot-hart.
Mijn meerwaarde als trainer/coach zit m juist in het feit dat ik onderdeel van het leerproces ben.
En dat ik hierbij naar mezelf durf te kijken.
In een werkproces neem ik altijd mijn eigen inbreng onder de loep.
Waarmee helder kan worden wat glasheldere spiegeling is en wat projectie of tegenoverdracht.
Voor jullie, collega’s,  is dit natuurlijk niets nieuws.
Zelfreflectie: een vast onderdeel van ons werk.

Maar durf je hier ook mee te spelen?
Door te lachen om wat je tegenkomt.
Door bijvoorbeeld van die spiegel een lachspiegel te maken.
Juist van die dingen die jij – en/of de klant – liever niet onder ogen ziet.
Valkuilen/vervormingen.  Schaduwkanten.  Afgewezen delen.  Projecties. (Wallen 😉
Serieuze onderwerpen die over de eigenheid van mensen gaan.

Kan je hiermee spelen? Mag dat uberhaupt?
Onderzoek jezelf eens : hoe sta je tegenover lachen, het gebruik van humor in training en coaching?

1. wat zijn jouw gedachten/ overtuigingen ten aanzien van ‘iemand serieus nemen’?
2. wat doe je dan (hoe geef je: ‘ik neem jou serieus’ vorm) ?
3. wat doe je dan niet ?
4. wat bied je de ander daarmee?
5. hoe vind je het om in een serieus, doelgericht gesprek te lachen?

Anders: hoe hoog is jou lachdrempel? Op een schaal van 1 tot 10.
1 = als je alleen naar me wijst, plas ik al in mijn broek van het lachen, 10= ik ben op sterven na dood

6. heb je zelfspot? hoe vaak lach je om jezelf?
7. welk effect heeft dit: op jou, op/voor anderen?
8. lach je wel eens om anderen? wanneer ? welk effect heeft dit?
9. heb je eigenlijk gevoel voor humor? (lees hierover mijn andere blogs)

Wat heb ik daar nou aan, aan lachen …
Lachen ontlaadt, geeft lucht, genereert energie, laat je in je lichaam zakken (voelen).
Lachen maakt een verbinding tussen je linker- en rechterhersenhelft: waardoor logica en creativiteit samen kunnen stromen.
Je komt op nieuwe ideeen en inzichten.
Samen lachen (met je klant dus!) geeft verbondenheid.
Lachen is lekker & gezond.
Dus: speel eens met je zelfbeeld en kijk met plezier in de -lach-spiegel.

” Happy is he who laughs at himself; he will not go short of entertainment (Bourguiba Habib)

Voor jou in je werk….

  • kijk met twinkelogen naar een situatie/ klant.
  • wat is er grappig aan diens situatie, gedrag, gedachtengang, opmerkingen?
  • waar beleeft deze persoon plezier aan?
  • hoe kan je dit activeren?
  • dit doen!

Hier een training in volgen? Dat kan.
De eerstvolgende 1daagse Provocatief coachen zet je plezier weer op scherp.

Ink van der Horst biedt trainers en coaches speelruimte om hun professionaliteit te verdiepen en verlichten.

Wordt met plezier een betere coach!

 

 

Categorieën
coachen Geen categorie improviseren ja- zeggen spelen met trainen

Luister eens tussen de regels door.

luisterend oor wvb-webdesign

Vanavond woonde ik een ‘buitengewone ledenvergadering’ bij.
Veel juridische discussie, financieel gepluis en puntenkommaasaanhalingstekens….
In het geheel viel mij 1 heldere stem op.
Iemand die telkens voor de ondertiteling zorgde.

Die niet – of niet direct – inhoudelijk antwoord gaf op een vraag, maar die op zoek ging naar de intentie: ‘waar gaat dit over?’
Oftewel wat wij in jargon noemen : ‘op zoek gaan naar de vraag achter de vraag’.
Bijvoorbeeld: “ik wil u vragen: wat zou u in onze plaats gedaan hebben? wat hebben wij voor u nagelaten te doen?”
Niet om te verdedigen dan wel te beschuldigen: daadwerkelijk willen weten wat er voor de ander ontbreekt.
Deze man ging in op het proces in plaats van de inhoud.
Waarmee het gesprek in een positieve stroom kwam.

Deze week ben ik aan het observeren en coach ik mensen ter plekke op gespreksvoering.
Ik ben aanwezig bij een gesprek dat moeizaam verloopt. Stroef, richting discussie.
Mijn coachee begint op een gegeven moment voor de 3e maal een zin met ‘maar’ en de ander begint te zuchten.
In de vooraf afgesproken time-out blijkt dat het de coachee zeker helder dat er ‘iets’ aan de hand was, maar wat? Geen idee.
Ik vraag haar:

  • hoe omschrijf je de sfeer van het gesprek?
  • hoe verhoud je je tot de ander?
  • waar ben je op gericht? en de ander?

Het wordt haar duidelijk dat ze over 2 verschillende dingen praten, met onduidelijke verwachtingen en -letterlijk- andere ’taal’.

  • wat ga je hiermee doen?

De coachee besluit te benoemen wat er volgens haar speelt. Feitelijk. Zonder oordeel. Aangeven wat zij ervaart. Nagaan of de ander dit herkent.

Ze hervat het gesprek en na een kleine aanloop waagt ze : ‘ik heb het idee dat we op 2 golflengtes zitten’.
De ander herkent dit direct. Had zich verbaasd over het gespreksverloop zonder te weten wat er speelde…
Er ontstaat toenadering – verheldering – begrip.
Het wordt hierna een prima gesprek.
Ze komen tot een heldere conclusie die door beiden gedragen wordt.

Dit is mijn werk als trainer/ coach: tussen de regels door luisteren. Ingaan op het proces: op dat wat bepalend is.
En anderen daar op alert op maken.

Merk je dat een gesprek vast loopt? Dat er ‘iets speelt’, maar je weet niet wat? 3 tips:
1. Schuif je stoel eens achteruit en bekijk het gesprek letterlijk vanuit een andere hoek.
2. Vraag je hardop af: “wat speelt hier?”
3. Ga na wat je ervaart en benoem dit.

En dan maar eens kijken wat er gebeurt….

 

Categorieën
coachen humor improviseren ja- zeggen spelen met trainen workshop

Straaaaalen: heb plezier in falen.

Stralen kan je op 2 manieren. Schitteren. En Falen.
Vanuit improvisatietheater is je misschien de spelregel “Durf te falen” bekend.
Dat werkt geweldig op het podium: door het ‘gevaar’ op te zoeken ontstaan spanning, onverwachte mogelijkheden en spelplezier.

 

In de dagelijkse praktijk is dat iets dat velen verre van zich houden.
Nieuwe dingen, veranderingen zijn sowieso spannend, want onbekend.
“Life’s like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”.
Ja, leuk gezegd, maar ga daar maar eens -constructief – mee om.

 

Hierbij leven we in een afreken-cultuur, waar output-gestuurd gewerkt wordt en je door een mislukking op straat kunt komen te staan. Eng!
En wat te denken van de paradox: mislukking is not done enerzijds en tegelijkertijd moet je leren van je fouten. ???
Heeft er iemand geleerd te lopen zonder te vallen, een rijbewijs gehaald na/in de eerste les?
Bij fouten maken kijken we rationeel vooral naar wat je dan anders gaat/moet doen.
Dat maakt fouten maken uiteindelijk weer een succes.
Een perfecte manierom fouten maken weer naar resultaatgerichtheid te sturen en onder controle te krijgen.
Want controle hebben: dat vinden de meeste mensen fijn.

 

De ‘fout’ zelf: daar moet je niet te lang bij stil staan…. want…..??
Dat doet zeer, is eng (wat kan er nog meer gebeuren?) en beantwoordt niet aan het beeld dat je van jezelf hebt/ wilt hebben.

 

Wat jammer!
Laat ik nu weten dat juist het stilstaan bij mislukkingen ontzettend veel ruimte voor groei geeft. En plezier.
Ik gun daarom eenieder faalplezier.

 

Afgelopen dinsdag deed ik in een workshop de spel-oefening: 3-op-een-rij.
Zoals je begrijpt sta je met 3 op een rij. Je hebt geen oogcontact met elkaar, maar kijkt naar je ‘publiek.’
Je overlegt niet. De opdracht is : Zeg gelijktijdig “Hee” en til gelijktijdig je linkerbeen op.

 

In het eerste groepje zat iemand die bedacht: ‘ ik til mijn been in een bepaald ritme op, net zolang tot de anderen meedoen.
Ik stuur, zij volgen en dan lukt het.’ Nu waren die anderen echt niet dom en voegden zij zich al ras.
Resultaat gehaald en opdracht vervuld.
Maar hadden ze het in dit proces fijn gehad? Nou nee, niet echt.
En het publiek, hoe vonden zij dit om naar te kijken? Tja, doet niet zoveel. Is eigenlijk nogal saai.

 

Ik vul de opdracht aan met: “Laat het ontstaan. Geef je over aan het proces.”
Hierop ontstond een enorme spanning: alledrie stonden ze met ingehouden adem te wachten tot “het” zou gebeuren.
Zowel de ‘spelers’ als het publiek kregen het er benauwd van…

 

Na de volgende aansporing: “Probeer, doe maar iets en heb daar lol in” werd de impasse doorbroken.
Hier een arm, daar een been, “hee” voor/ door/ achter elkaar. Doen. Ervaren. Weg met die controle.
Hilariteit: zowel bij de spelers als bij het publiek. Hahaha: het gaat fout. Hahaha: ik doe het verkeerd.
Hahaha: het geeft helemaal niks. Hahaha….
Alledrie stonden ze te straaaalen.
En het moment van gelijktijdigheid werd net zo goed en binnen ongeveer dezelfde tijd bereikt! Opdracht met veel gelach volbracht.

 

Het behalen van het resultaat was daarmee geen hard werken, maar een vondst, een cadeautje van gedeelde actie en plezier.
In mijn ogen een waardevolle ontwikkeling/ ontdekking.

 

Wil jij zelf leren hoe het is om los te laten, te spelen in je werk en tegelijkertijd -meer dan-  je doel te bereiken?
Met je team of persoonlijk?

 

In trainingen, workshops  Inspelen op elkaar en bij persoonlijke ontwikkeling/coaching bied ik professionals speelruimte om hun vakmanschap te verdiepen.

 

Je bent van harte welkom.